Een ‘verrassende’ tegenvaller...
Blijf op de hoogte en volg Heidi
12 September 2012 | Italië, Bucine
Och wat had ik weken uitgekeken naar dit moment en dit moment was dat ik naar Nederland zou komen voor de verjaardag van mijn kleine neefje Pim en ook mijn ouders, zus,broer en vriendinnen weer zou zien.
Toen ik dit jaar naar Italie ging stond ik er zeker wel bij stil dat Pim 1 jaar zou worden op het moment dat ik in Italie was en had me eigenlijk wel voorgenomen mocht het lukken dat ik dan naar Nederland zou gaan om bij zn verjaardag te zijn. Toen dit allemaal definitief bevestigd was had ik voor mezelf besloten om er een grote verrassing van te maken en dit dus voor me te houden, er waren maar 2 mensen die het wisten en die hielden netjes hun mond dicht. Maar hoe dichterbij het moment kwam hoe moeilijker ik het vond om het niet te vertellen, maar dan vooral omdat ik zo enthousiast was en ik zon zin had om naar huis te gaan, vooral ook omdat de keus nu definitief was gemaakt om mn leven straks in Nederland weer op te pakken. Het werd een paar weken van tevoren zo erg dat ik er bijna niet van sliep, droomde dat mensen me niet meer moesten en ik vond het verschrikkelijk dat ik zo droomde, maar ik had nog steeds zon zin om naar huis te gaan. Ook al wel menig traantje gelaten, dit van dingen van de afgelopen jaren die de revu zo nu en dan passeerden, maar ook van vreugde omdat ik niet kon wachten.
Totdat het zaterdag 11 september was en ik s nachts op weg ging naar Nederland waar ik een aantal uren later aan zou komen..
Die euforie die ik van tevoren zo sterk voelde, waar was die gebleven op t moment toen ik het vliegtuig uitstapte? Waarom voelde ik nu geen emotie, maar viel het zo tegen. Het bleef hier niet bij, eigenlijk alles viel tegen, maar vooral mijn eigen gevoel. Ook het gevoel niet hier in Nederland, maar ook niet in Italie te zijn.
Want waarom werd hetgeen waar ik zo naar verlangde, namelijk mijn uitje naar Nederland en het wederzien met alles en iedereen, zon tegenvaller. Waarom voelde en voel ik me zo rot. Als ik er over nadenk en dan springen de tranen me al weer in de ogen, want waarom kan en kon ik niet sturen. Waarom overkwam me dit.. Ik zei al tegen een vriendin dat dit waarschijnlijk weer een test is, want wat dat betreft ben ik al wat getest de afgelopen jaren met mijn gevoel ook onder andere.
Ik ben me er bewust van dat dit misschien geen vrolijk verhaal is, maar het zit me zo dwars. Vooral omdat ik geen idee heb waarom?
Ik heb hier deze zomer ook weer de nodige uitdagingen gehad en mindere dingen meegemaakt, maar ook een hoop leuke dingen. Eindelijk na 3 jaar weer gekozen voor Nederland, maar waarom voelt het dan zo teleurstellend. Allemaal vragen waar ik zelf het antwoord wel op zal vinden, maar nu even niet…
Gisteravond toen ik van een vriendin afkwam voelde ik wel ineens die emotie die ik eerder dit weekend niet had en had ik geen zin om weer te vertrekken, om het af te ronden, mijn periode bij Vacansoleil. Het bedrijf waar ik dit seizoen zoveel lof heb gekregen en zelfs vorige week nog, een dag voordat ik naar huis ging. Allemaal lof die me een hoop vertrouwen in mezelf hebben gegeven en afgelopen weekend voelde ik niets van dat.
Ik ga nu de laatste 2,5 week in en dan langzaamaan terug op weg naar Nederland. Dat ik het nu wederom weer moeilijk met mezelf heb is heel vervelend, maar ik ga de strijd weer aan met mezelf en vertrouw erop dat het weer goed komt, maar pfff… tis soms zo moeilijk
Ciao!
Toen ik dit jaar naar Italie ging stond ik er zeker wel bij stil dat Pim 1 jaar zou worden op het moment dat ik in Italie was en had me eigenlijk wel voorgenomen mocht het lukken dat ik dan naar Nederland zou gaan om bij zn verjaardag te zijn. Toen dit allemaal definitief bevestigd was had ik voor mezelf besloten om er een grote verrassing van te maken en dit dus voor me te houden, er waren maar 2 mensen die het wisten en die hielden netjes hun mond dicht. Maar hoe dichterbij het moment kwam hoe moeilijker ik het vond om het niet te vertellen, maar dan vooral omdat ik zo enthousiast was en ik zon zin had om naar huis te gaan, vooral ook omdat de keus nu definitief was gemaakt om mn leven straks in Nederland weer op te pakken. Het werd een paar weken van tevoren zo erg dat ik er bijna niet van sliep, droomde dat mensen me niet meer moesten en ik vond het verschrikkelijk dat ik zo droomde, maar ik had nog steeds zon zin om naar huis te gaan. Ook al wel menig traantje gelaten, dit van dingen van de afgelopen jaren die de revu zo nu en dan passeerden, maar ook van vreugde omdat ik niet kon wachten.
Totdat het zaterdag 11 september was en ik s nachts op weg ging naar Nederland waar ik een aantal uren later aan zou komen..
Die euforie die ik van tevoren zo sterk voelde, waar was die gebleven op t moment toen ik het vliegtuig uitstapte? Waarom voelde ik nu geen emotie, maar viel het zo tegen. Het bleef hier niet bij, eigenlijk alles viel tegen, maar vooral mijn eigen gevoel. Ook het gevoel niet hier in Nederland, maar ook niet in Italie te zijn.
Want waarom werd hetgeen waar ik zo naar verlangde, namelijk mijn uitje naar Nederland en het wederzien met alles en iedereen, zon tegenvaller. Waarom voelde en voel ik me zo rot. Als ik er over nadenk en dan springen de tranen me al weer in de ogen, want waarom kan en kon ik niet sturen. Waarom overkwam me dit.. Ik zei al tegen een vriendin dat dit waarschijnlijk weer een test is, want wat dat betreft ben ik al wat getest de afgelopen jaren met mijn gevoel ook onder andere.
Ik ben me er bewust van dat dit misschien geen vrolijk verhaal is, maar het zit me zo dwars. Vooral omdat ik geen idee heb waarom?
Ik heb hier deze zomer ook weer de nodige uitdagingen gehad en mindere dingen meegemaakt, maar ook een hoop leuke dingen. Eindelijk na 3 jaar weer gekozen voor Nederland, maar waarom voelt het dan zo teleurstellend. Allemaal vragen waar ik zelf het antwoord wel op zal vinden, maar nu even niet…
Gisteravond toen ik van een vriendin afkwam voelde ik wel ineens die emotie die ik eerder dit weekend niet had en had ik geen zin om weer te vertrekken, om het af te ronden, mijn periode bij Vacansoleil. Het bedrijf waar ik dit seizoen zoveel lof heb gekregen en zelfs vorige week nog, een dag voordat ik naar huis ging. Allemaal lof die me een hoop vertrouwen in mezelf hebben gegeven en afgelopen weekend voelde ik niets van dat.
Ik ga nu de laatste 2,5 week in en dan langzaamaan terug op weg naar Nederland. Dat ik het nu wederom weer moeilijk met mezelf heb is heel vervelend, maar ik ga de strijd weer aan met mezelf en vertrouw erop dat het weer goed komt, maar pfff… tis soms zo moeilijk
Ciao!
-
12 September 2012 - 12:27
Urs:
Hey Heidje.... ik weet even niet zzo goed wat ik moet schrijven..vind het zooooooo vervelend voor je dat je jezelf zo voelt.... Laat t maar gebeuren, ik vind het al knap dat je het opschrijft voor al die mensen die het nu kunnen lezen! Ik vond het in ieder geval super om je weer te zien en om gezellig kermis te vieren. nog maar even en dan weer terug naar NL..laat het rot gevoel nu maar even rotgevoel zijn en ik weet bijna zeker dat je snel weer wat lichtpuntjes ziet en er dan een mooi einde aan breit(?) en eenmaal terug in Nederland daar je toekomst weer gaat opbouwen.....dikke knuffel Urs -
12 September 2012 - 13:50
Papa En Mama:
Lieve Heidi.
Ja inderdaad heel vervelend dat je je zo rot voelt, misschien de cultuurshochk?
Weet in elk geval dat, zoals ik weet, iedereen het fijn vond je weer te zien, dat WIJ heel VERRAST waren je weer te zien en sowieso hier te hebben. Terug gaan is ook altijd moeilijk en vooral in combinatie met geheimhouding. En uh je ging 11 september weer terug en bent vanaf de 8e HIER geweest. Wij vonden het heel erg fijn maar de tijd was misschien ook te kort om alles te doen wat je gedacht had te zullen doen! In een paar dagen kan niet alles maar we weten zeker dat het gevoel weer terug komt, daarvoor kennen we je te goed.
Weet dat we in alles achter je hebben gestaan en dat zeker blijven doen (zolang je daar bent, hahaha).
Nog 2,5 weken werken maar probeer ook te genieten en dan........zit 't erop en kan je afsluiten en vakantie vieren.
Geniet van de tijd je familie daar te hebben dus probeer ook van elkaar te genieten.
Heel veel liefs, papa en mama -
13 September 2012 - 11:35
Nicole Doorn:
hey meis...
pff moeilijk om je verhalen te lezen zonder dat er een traan valt. het komt echt allemaal goed. straks thuis in Nederland staat je familie en vrienden klaar om je op te vangen!!!! je gaat het echt allemaal redden hier!!!! het komt goed schatje......denk maar aan het struukduuken jij urs en ik.......zie je nou wel, nu je dit leest verschijnd er een grote big smile......ik ga aftellen (was ik al mee begonnen maar ppff)bijna half oktober....ga nu lekker genieten met je zus en zwager en we zijn er als je thuis komt!!! dikke kus en knuffel, Nicole xxxxx -
14 September 2012 - 10:39
Judith:
weet ook effe niet wat ik moet schrijven, rot voor ja dat je rot voel ik ben er niet echt goed in om ding zo op te schrijven , maar ik denk dat het allemaal wel goed komt hier in nederland.
-
14 September 2012 - 17:15
Mieke De Boer:
hoi heidi,weet je dat gevoel wat je had toen je hier heen kwam vind ik niet raar.
dat half jaar daar is niet niks geweest ,werken ,emotie`s ,verdriet ,blijheid,en dan die hitte erbij.
en in de lucht hangen nou nou nou toe maar.
ik denk als je een maal weer hier bent met familie en vrienden je beter voelt als ooit tevoren.
ik neem mijn petje af voor jou heidi.
groetjes mieke de boer.
ciao .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
